Paulosia pisze: ↑

28 stycznia 2025, o 00:07

Hej. Dziękuję za odpowiedź. Nikomu tego nie życzę, ale mam wrażenie, że jak tu dołączyłam to poczułam się lepiej, że nie jestem sama.. Co do stawiania się w środku spraw to masz rację...też tak robię.. "przejmuję inicjatywę rozwiązywania czyichś problemów, które mnie nie dotyczą, potem przejmuje się czymś na co nie mam wpływu, i mam wrażenie, że niekiedy przejmuje się bardziej niż osoba, ktora ma problem". a jeżeli mogę zapytać, ile lat chorujesz? Czy brałaś leki, ile czasu? Jakie miałaś/masz objawy nerwicy?

Paulosia pisze: ↑

26 stycznia 2025, o 22:42

Hej wszystkim, nazywam się Paulina i mam 27 lat..Piszę tutaj bo chyba potrzebuje wsparcia... Pierwszy "atak paniki" wystąpił u mnie w połowie października, wieczorem poczułam silny 'lęk" kładąc się do łóżka, w końcu zasnęłam. Na drugi dzień poczułam bardzo duże przygnębienie, smutek, zaczęłam nagle bardzo płakać, nie mogłam się opanować (raczej mi się to nigdy nie zdarzało wcześniej). Wtedy już czułam, że coś jest nie tak (z wykształcenia jestem psychologiem, pracuję w przedszkolu). Na drugi dzień umówiłam się do psychologa, który finalnie (po 7 spotkaniach....) doprowadził do pogorszenia stanu (na prawdę gadał głupoty).. Atak zdarzył się również tydzień po pierwszym ataku. Finalnie 11 listopada - jak ja to nazywam "upadłam", było już bardzo źle (apatia, brak zainteresowania kimkolwiek i czymkolwiek, uczucie bezsensu życia), nie mogłam jeść, schudłam 10 kilo umówiłam się do psychiatry, od 14 listopada biorę leki Setaloft (obecnie pregabaline, 300mg dziennie), na początku dla uspokojenia (ataki miałam codziennie, przeważnie kołatanie serca/drętwienie głowy/ ucisk w gardle, ból żołądka, uderzenia gorąca/zimna, uczucie "odebrania siły w ciele"-głównie ręce i nogi, dwudniowa depersonalizacja, lęk przed wychodzeniem samej z domu (bałam się, że "stracę świadomość", "coś mi odwali pod wpływem chwili" i sobie coś zrobię, dlatego nie wychodziłam sama z domu, jak mam sama zostać- musi do mnie przyjść mama/siostra, bo sobie po prostu nie ufam-mam takie wrażenie, raz miałam sytuację w restauracji, poczułam się tak nieswojo/zagrożona, że chciałam "uciec") - xanax, potem wiadomo, musiałam to odstawić. Mija 3ci miesiąc leczenia, jestem na zwolnieniu. Od samego początku próbuję wszelkich sposobów "domowego leczenia" - mindfulness. Codziennie robię jogę, wszelkiego rodzaju medytacje, relaksacje Jacobsona, trening autogenny Schultza, masaż nerwu błędnego - no cuda. Widzę, że to działa i mi pomaga. Od niedawna (dosłownie 4 spotkania-narazie wywiadowe) chodzę na psychoterapię poznawczo-behawioralną. Mam wsparcie bliskich (narzeczony, mama, siostra)... W pewnym momencie (nie pamiętam dokładnie kiedy, ale podczas pierwszych 2tyg leczenia) pojawiły się myśli "S", które bardzo mnie smucą, zbijają z tropu. Po ok. 3-4 tyg leczenia doznałam poprawy mojego stanu. Od tamtej pory bywało różnie... wahania nastrojów, biegunka, zawroty głowy. Setaloftem leczę się od 72 dni - to chyba już jest jakiś czas?... Miesiąc czasu byłam na dawcę 150mg Setaloftu, 200mg pregabaliny. Psychiatra chciała zostawić dawkę Setaloftu już na stałym poziomie (150mg), zwiekszając pregabalinę (lek przeciwlękowy). Od soboty czuję znaczne pogorszenie (napisałam do psychiatry, zwiększyła Setaloft- ze 150mg na 200mg (największa dawka) + pregabalina 300mg dziennie (też już sporo). Leki były stopniowo zwiększane do tej pory. Tak jak nigdy nie czułam się źle po pregabalinie - tak od soboty (po zwiększeniu pregabaliny z 200 na 300mg) kręci mi się w głowie, czuję się "pijana". Dzisiejszy dzień to jakiś koszmar - nie mogę się odpędzić od myśli, próbuję już wszystkiego. Pół dnia przepłakałam........ mam dość... to już 2x w tym tyg. (zapomniałam dodać, że mam migreny od 12r.ż, mam też ch. Hashimoto(stwierdzona ok. 4 lata temu-leczona, pod kontrolą endokrynologa). Psychiatra obstawia zaburzenia lękowe, zaburzenia adaptacyjne, reakcję na silny stres, ostatnio się dowiedziałam, że jest opcja zaburzeń dysocjacyjnych (psychiatra obstawia też jakąś traumę z dzieciństwa (jestem DDA, przemoc psychiczna).... Oczywiście depresja nie jest wykluczona (bardzo mnie to martwi)... Co o tym myślicie? Dodam, że nie mam fobii, mam jakieś lęki... Od dłuższego czasu nie boję się ataków paniki, boję się myśli "S" nie wiem co mam z tym zrobić? (psychiatra, psychoterapeuta wiedzą o tym, będę robić testy psychologiczne-ale narazie jestem "w rozsypce"), jednak od czasu pogorszenia te myśli są nie do zniesienia. Powiedźcie mi proszę....................................czy macie takie myśli przy nerwicy/zaburzeniach lękowych?! Bardzo się o to martwię, lęk przed samą sobą znów powrócił, tak jak było na początku, czuję, że to wraca, dzisiaj czuję się koszmarnie, tak jakbym nie brała nigdy leków.....
Dodam, że tylko raz bałam się "że umrę" podczas ataku (wtedy, kiedy miałam ucisk w gardle). Poza tym, nie boję się ataków fizycznych, jakoś potrafię je ogarnąć, nie miałam nigdy uczucia, czy myśli typu "mam zawał, co mi jest, umieram".

bareten pisze: ↑

6 lutego 2025, o 08:35

A Ty jak się czujesz Paulosia, jest lepiej?

bareten pisze: ↑

6 lutego 2025, o 12:39

Super! Czyli to co wcześniej pisaliśmy i pisałaś że jeszcze za szybko na taką ekspozycję. Grunt że się udało! Działaj dalej.

U mnie w sumie też lepiej. W zasadzie lęki znikły, lęk wolnopłynący czy też niepokój też raczej zniknął albo przychodzi bardzo rzadko. W sumie na chwilę obecną odczuwam cały czas derealizację z depersonalizacją ale w dużo mniejszym stężeniu no i dzięki temu cały czas dość duże spłycenie emocji. Filmików chłopaków nie oglądałem, kiedyś zacząłem ale miałem wrażenie że nic do mnie nie dociera, więc bez sensu było mi tracić czas... Z czasem chyba po prostu oswoiłem się z myślą, że coś mi dolega. Przestałem analizować, porównywać swój stan tylko zadaniowo - wstać, iść do pracy, na zakupy, porządki w domu itp. szczerze nie mam czasu myśleć o tym całym odrealnieniu i nerwicy. Moim najdłuższym lękiem który się utrzymywał choć w małym stopniu była wizja zostania samemu w domu. Co dziwniejsze bez żadnego konkretnego powodu. Nie było np. tego że boję się bo sobie coś zrobię, lub dostanę ataku paniki. Bałem się ot tak. A raczej miałem duży niepokój na samą myśl. Wczoraj w zasadzie pierwszy raz od miesiąca zostałem całkiem sam w domu i powiem Ci, że byłem ciągle tak czymś zajęty, że nawet nie wiedziałem kiedy minął dzień. Lekka obawa pojawiła się tylko tuż po wstaniu, ale potem już poszło jak u Ciebie z nozem. Czasem pojawiają się u mnie jeszcze strach odnośnie depresji. Zastanawiam się i boję czy nie dostanę depresji. Ale to chyba tylko taka myśl lękowa.

Także jestem zadowolony, ważne że nie idzie do tyłu. Teraz trzeba czekać, czas leczy rany. Wiem że to nie cofa się w ciągu tygodnia. Może będzie musiał jeszcze minąć miesiąc lub dwa..

bareten pisze: ↑

6 lutego 2025, o 12:39

Super! Czyli to co wcześniej pisaliśmy i pisałaś że jeszcze za szybko na taką ekspozycję. Grunt że się udało! Działaj dalej.

U mnie w sumie też lepiej. W zasadzie lęki znikły, lęk wolnopłynący czy też niepokój też raczej zniknął albo przychodzi bardzo rzadko. W sumie na chwilę obecną odczuwam cały czas derealizację z depersonalizacją ale w dużo mniejszym stężeniu no i dzięki temu cały czas dość duże spłycenie emocji. Filmików chłopaków nie oglądałem, kiedyś zacząłem ale miałem wrażenie że nic do mnie nie dociera, więc bez sensu było mi tracić czas... Z czasem chyba po prostu oswoiłem się z myślą, że coś mi dolega. Przestałem analizować, porównywać swój stan tylko zadaniowo - wstać, iść do pracy, na zakupy, porządki w domu itp. szczerze nie mam czasu myśleć o tym całym odrealnieniu i nerwicy. Moim najdłuższym lękiem który się utrzymywał choć w małym stopniu była wizja zostania samemu w domu. Co dziwniejsze bez żadnego konkretnego powodu. Nie było np. tego że boję się bo sobie coś zrobię, lub dostanę ataku paniki. Bałem się ot tak. A raczej miałem duży niepokój na samą myśl. Wczoraj w zasadzie pierwszy raz od miesiąca zostałem całkiem sam w domu i powiem Ci, że byłem ciągle tak czymś zajęty, że nawet nie wiedziałem kiedy minął dzień. Lekka obawa pojawiła się tylko tuż po wstaniu, ale potem już poszło jak u Ciebie z nozem. Czasem pojawiają się u mnie jeszcze strach odnośnie depresji. Zastanawiam się i boję czy nie dostanę depresji. Ale to chyba tylko taka myśl lękowa.

Także jestem zadowolony, ważne że nie idzie do tyłu. Teraz trzeba czekać, czas leczy rany. Wiem że to nie cofa się w ciągu tygodnia. Może będzie musiał jeszcze minąć miesiąc lub dwa..