Samotność w depresji

Idalla · 10 maja 2010, o 21:40

Czy osoba z depresja zawsze towarzyszy poczucie opuszczenia? Samotnosci ktora wydaje sie zarazem nasza wlasna wina? Przez depresje odsuwamy sie od bliskich swiadomie a zarazem przez chorobe?
Ja przez okres 6 lat kiedy mam problemy z depresja, stanami apati, smutku odsuwalam sie od wszystkich ktorych znalam. Nawet zajebistych wczesniej przyjaciol. obecnie czuje sie sama jak palec. Ale najgorsze ze ja jakby dobrowolnie nie chcialam sie odsuwac, tylko te stany to powodowaly.
Czy wy tez czujecie sie samotni, cholernie sami na tym swiecie? A zarazem wiecie ze to wy sie odsuwaliscie. Ale nie chcieliscie tego tak naprawde do konca.

11 maja 2010, o 11:39

witaj,.. kiedy ja wpadlem w stany depresyjne, chcialem zostac sam, chcialo mi sie plakac, a najbardziej mialem ochote przestac istniec zarazem bojac sie ze umre... porazka... ludzie na ktorych liczylem sie odsuneli.. ale niektorzy nie pozwolili mi zostac samemu..poznalem wielu wspanialych ludzi na forum,mam z nimi kontak..do tego osoby po ktorych bym sie tego nie spodziewal wyjely reke... wyszlem z tego..teraz mam juz tylko albo az léki... mozesz masz ochote cos wiecej napisac o sobie??pozdrawiam

Ania · 12 czerwca 2010, o 15:30

Iddala no myślę że w depresji i w ogóle różnych zaburzeniach psychicznych czesto dominuje poczucie osamotnienia. To chyba przez ten smutek i zarazem rozdrażnienie. Tez zależy jaki kto ma charakter. Bo zauważyłam że ludzie w ogole spokojni, niesmiali, którzy popadna w depresję mają gorzej z wyjściem z tego poczucia samotności. A aktywne lepiej to znoszą.
W ogóle z lękami, z objawami depresyjnymi odsuwamy się od innych. Bo albo nie chcemy żeby widzieli jak sie czujemy i tez i tak nierozumieją tego psychicznego bólu. i nas po prostu drażnią. Bo oni sa happy a my nie możemy.
Tak jakoś to działa

18 czerwca 2010, o 22:31

trudno wyjaśnić też coś, czego sami nie rozumiemy:/ izolacja jest mechanizmem tej choroby

Melania · 19 czerwca 2010, o 20:20

4tunate pisze:trudno wyjaśnić też coś, czego sami nie rozumiemy:/ izolacja jest mechanizmem tej choroby

Cos w tym jest. Myślę że izolujemy się czasem po to żeby chronic siebie. Swoje uczucia i ukryć ten wstrętny lęk.
Ale też mimo wycofywania się cierpie z tego powodu. Takie to troche ironiczne...

22 czerwca 2010, o 13:46

hm wydaje mi się, że raczej chronimy innych przed nami:) mi najbardziej dokuczają skraje emocje, ich splątanie - trudno wyjaśnić sobie co się dzieje, tym bardziej trudno obrać to w słowa aby ktoś inny zrozumiał... ta szarpanina powoduje, że odcinam się od ludzi aby nie narażać ich na moje skrajne zachowania:/

Adam · 22 czerwca 2010, o 16:33

4tunate pisze:hm wydaje mi się, że raczej chronimy innych przed nami:)

Też mi się w sumie zawsze tak wydawało. Kiedy miałem najgorszy okres to owszem wstydziłem się swoich stanów, natręctw, zachowań strachola

Ale w sumie to bardzo chciałem ochronić innych przed samym sobą a zarazem przed moim destruktywnym wówczas zachowaniem.

Natalia · 24 czerwca 2010, o 11:48

Nie wiem jak odkąd cierpię na nerwice ale nerwice depresyjną to odcinam się od ludzi. Ale nie dlatego żeby ich chronić, w sumie oni po prostu mnie drażnią, ich obecność, ich gadki, tylko pogarszają moje lęki a nawet powodują napady paniki.
Ja się izoluję bo nie chce mi się rozmawiać bo każdy pyta jak się czuję a nie wiedzą nawet do konca co mi jest.
Chciałabym być momentami zamknięta w wieży

Idalla · 1 lipca 2010, o 22:10

Natalia pisze: Chciałabym być momentami zamknięta w wieży

Święta prawda, wieża byle była z kominkiem i płonącym drewne w środku i brak wszelkiego ludzia dookoła. Swoją droga ciekawę czy wówczas poczułabym ulgę...czy to tylko takie marzenia spowodowane nastrojem depresji. I tak naprawde czułabym jeszcze większą pustkę? Cóż nie sprawdze nie ma koło mnie takiej wierzy

Victor · 8 lipca 2010, o 22:42

Hmmm taka chęć zamknięcia się w wieży z kominkiem w ciszy i spokoju dotyczy nie tyle co izolacji od ludzi tak naprawdę. Tylko od naszych spraw i problemów bieżących. Od tego wszystkiego przez co jesteśmy chorzy, od tych wszystkich stresów z którymi sobie nie radzimy.
Ja tez mam czesto ochotę znaleźć się gdzieś w pizdu stąd, sam na kanapie przy kominku z książką i mieć to wszystko gdzieś, a przede wszystkim nie mieć tych problemów, stresów i lęku.
Ta próba izolacji taka od ludzi to jest po cześci próba izolacji od tego "złego" świata, który okazał się dla nas niemiły kiedy my chcieliśmy żeby było tak tak tak i tak. Żeby wszystko było tak jak wymarzyliśmy nagle okazuje się, że rzeczywistość jest inna, szara brudna i ponura

Malwina · 15 września 2010, o 02:05

Najgorzej jest wtedy kiedy jest się otoczonym ludzmi a czuje się osamotnienie i opuszczenie. Taka bardzo dziwna i dołująca jest to rzecz...
ironiczna przeciwstawna i cięzka do zniesienia

Frida · 15 stycznia 2011, o 13:27

Właśnie o to chodzi. Jestem wśród ludzi, a w ogóle nie czuję z nimi połączenia. Oddziela mnie szyba. Patrzę na mojego chłopaka i wydaje mi się obcy i oddalony, jakbym straciła wszystkie uczucia. I chyba tak jest, została ze mnie pusta skorupka.

WNM · 15 stycznia 2011, o 15:27

Mnie tez o to chodzi FRIDA ja mam tak jakbym stala sie lalka szmacianka bez uczuc jakichkolwiek. A ty mozesz odczuwac radosc smutek taki prawdziwy? Bo mnie to nawet smutek wydaje sie dziwny a ja ciagle jestem pogrozona w prozni. A ludzie mnie malo interesuja w zasadzie kompletnie mnie malo co obchodzi.

Frida · 16 stycznia 2011, o 14:58

WNM, właśnie nie, ja nawet nie jestem specjalnie smutna, tylko właśnie taka zawieszona w próżni. Jem, oddycham, uśmiecham się, rozmawiam, ale to nie jest takie do końca prawdziwe, cały czas mam wrażenie, że nie przeżywam tego do końca. Brak mi spontanicznych dobrych uczuć. Ciągle się zastanawiam, czy ja jeszcze żyję, czy to co oglądam, to tylko film z mojego życia. Wszystko jest podszyte tą nierealnością, jakimś przeczuciem katastrofy.

WNM · 18 stycznia 2011, o 12:18

Wlasnie tak frida ja tez sie tak czuje jakbym miala przeczuwac jakies wielkie nieszczescie ktore za chwile sie ma zdarzyc ale ja nie wiem co to ma byc takiego. Ja tez porafie okazac emocje ale tylko na twarzy czyli moge wykonac usmiech ale nie czuje goa nawet jak zlosc to tez jej nie czuje. Taka pusta lalka w srodku bez serca i uczuc a moze nawet bez osobowosci. Tez moze czujesz tak sie ze jakbys byla inna osoba niz wczesniej?