Cześć, nie mogę sobie poradzić z ważnym dla mnie tematem (dodam, że jestem w psychoterapii).

Po około 5 latach związku zależało mi dostać jakiś sygnał od partnera w kwestii ślubu. Rozmawialiśmy o tym raz (po 3 latach związku) i usłyszałam, że "kiedyś na pewno". Ustaliliśmy, że typowych zaręczyn nie będzie, ale będzie pierścionek jako symbol. I w 5 rocznicę otrzymałam ten pierścionek i piękną przemowę. Bez wzmianki o ślubie i jakimikolwiek temacie z tym związanym.

Coś we mnie pękło, bo ja przez te 2 lata starałam się jak mogłam, żeby o tym nie mówić. Bardzo marzyłam, żeby to wyszło od niego, tym bardziej że raz o tym rozmawialiśmy. I pomyślałam, że skoro pierścionek jest, a mimo to temat jest omijany, to że już nie dam rady dłużej czekać i milczeć. Nie oczekiwałam żadnych romantycznych gestów (sam pierścionek nim był), ale jednego zdania, na przykład że w bliższej lub dalszej przyszłości weźmiemy ten ślub.

Rozpłakałam się, ale nie dlatego, że chciałam żeby to zrobił. Po prostu wiedziałam, że już nie dam rady. Że wolę żeby mi powiedział wprost, że żadnego ślubu nie będzie, ale on wyjaśnił, że po prostu o tym nie pomyślał. Za 2 miesiące partner oświadczył się, wprost pytając mnie, czy zostanę jego żoną.

Od tego dnia czuje się tragicznie, bo zniszczyłam swoje marzenie, będąc niecierpliwą. Moim pragnieniem było, żeby to wyszło od niego. Nigdy nie chciałam go popychać. Czuje się strasznie, ciągle płaczę i mam poczucie winy, które mnie niszczy. Zachowałam się niedojrzale i nie pomyślałam, że może on potrzebuje jeszcze czasu. A teraz nie mogę żyć z tą myślą. Myślą, że gdybym poczekała, zrobiła inaczej, to prędzej czy później to pragnienie byłoby spełnione i bylibyśmy szczęśliwi.

Oprócz tego nasz związek jest udany, a partner jest najlepszą osoba jaką znam. Ja po prostu nie umiem sobie poradzić z tym, jak postąpiłam.