Maja123 pisze: ↑

12 lutego 2020, o 00:30

Ktoś tu jeszcze zagląda?

Lexy6891 pisze: ↑

16 lutego 2025, o 20:42

Starałam się w miarę możliwości żyć normalnie i robić swoje, chociaż anxiety dawała mi mocno popalić, czasami wracałam do domu i wyłam z bezsilności . To jest takie obezwładniające uczucie strachu, że wszystko wkoło przestaje się liczyć. Musisz jakoś się zmusić normalnie żyć. Żyć obok tego . Skoro słabo śpisz to po co odstawiasz kawę, wypij ją i nie odbieraj sobie tej przyjemności. Ja też na 2 tyg odstawiłam kofeinę ale szybko sie ogarnęłam, bo to nie wina kofeiny. A ja kocham kawę, więc z jakiej racji mam sobie odmawiać. Postaraj się wyjść ze znajomymi, zrób na złość bezsenności. Postaraj się znaleźć coś co choc trochę pozwoli Ci zapomnieć. Cos co odciągnie Twoją uwagę. Dla mnie np oglądanie the office jest takim trochę lekarstwem. Czasami zapominamy, że życie trzeba traktować mniej serio

XxxxxX pisze: ↑

30 grudnia 2024, o 11:30

Hej, nie wiem czy ktoś tu jeszcze zagląda, mam nadzieję że wszyscy śpicie bez problemów. Opowiem Wam swoją historię. Od 1,5 mc-a walczę z bezsennością. Zaczęło się od tego, że brałam antybiotyk na helicobacter "Pylera". Przed antybiotykiem nigdy nie miałam problemów ze snem, oczy same mi się zamykały, spałam całe noce, prawie w ogóle się nie budziłam. Zaczęłam brać ten antybiotyk i moje życie runęło w gruzach... Po kilku dniach przez dwie noce pod rząd spałam przez godz-dwie. Zero snu w dzień. Kupiłam tabletki nassenne bez recepty, przez dwie kolejne noce zero snu. Naczytałam się, że człowiek bez snu ma halucynacje, omamy i tym podobne. Odstawiłam antybiotyk, myślałam że wszystko minie, niestety... Poszłam do lekarza przepisał mi hydroksyzynę, brałam kilka dni, pomagała przespać 2 godz. Znowu poszłam do lekarza, przepisała tritico i odesłała do psychiatry. Psychiatra kazał brać tritico. Wzięłam, najgorsza noc w moim życiu, zero snu, jakieś głupie myśli , spisywanie testamentu, ostawiłam. Poszłam po kolejne leki, tym razem estazolam. Spałam po nim z 3 ,4 godz, ale naczytałam się, że uzależnia. Odwiedziłam kolejnego psychiatrę. Przepisała Marzepin, tabletki, które miałam brać pół godz przed snem, zaczęły działać po 3 godz, gdzie również spałam po nich max 4. Wzięłam kilka dni i przestałam. Stwierdziłam, że odstawiam te leki, one i tak nic nie dają, depresji nie mam, wszystko robię normalnie. Śpię po 3 godz. przerywanym snem w nocy, chodzę do pracy, pracuję, nie chce mi się spać w dzień, nie przewracam się, co mnie najbardziej dziwi, jedyne czego nie robię to nie jeżdżę samochodem, przez to czuję się jak ubezwłasnowolniona. Przez pierwszy mc płakałam, dlaczego to na mnie trafiło, teraz jakoś się już chyba przyzwyczaiłam, ale tęsknię za normalnością. Czy możliwe, że mój sen kiedyś wróci i czy mój organizm wytrzyma przy spaniu 3 godz. dziennie. Boję się, że ten antybiotyk uszkodził mi układ autoimmunologiczny. Mimo tego, że mało śpię nie mam problemów z pamięcią czy koncentracją co również mnie dziwi... Wcześniej kładąc się spać myślałam tylko żeby zasnąć, teraz kładę się spać i mówię trudno, albo będę spać albo nie.

Ponioponio pisze: ↑

21 lutego 2025, o 00:54

Wszystko wam minie.
Będziecie zyc normalnie.
Jak przerobicie temat , będziecie mądrzejsi i będziecie miec dystans i wiejsza samoświadomość.
Nie da się teic non stop w jednym stanie emocjonalnym np. boicie się,
Że nie możecie spac
Ciągłego myślenia o snie
Choroby
Ale to wam przejdzie i spowszddnieje aż zapomnicie całkowicie.
Np. Zakochana osoba jest w wielkich emocjach , ale i one mijają.
Tak też jest z lękiem, żałobą , smutkiem itp.
U mnie jest świetnie , nawet gdy staram się sobie przypomnieć jak było gdy trwałam w lęku nie potrafię , mało tego nie mam absolutnie żadnych lęków o zdrowie , hipochondrii itp.
Te doświadczenia dały mi tyle , że jestem bardziej otwarta na świat i ludzi i robię różne fajne rzeczy, z których rezygnowałam lub nawet nie próbowałam.
Za niedługo jadę nawet sama na obóz sportowy.
Patrzcie na fajne rzeczy , szukajcie hobby , bo życie jest zbyt ciekawe by trwać w lęku.
Trzymam kciuki

Ponioponio pisze: ↑

21 lutego 2025, o 00:54

Wszystko wam minie.
Będziecie zyc normalnie.
Jak przerobicie temat , będziecie mądrzejsi i będziecie miec dystans i wiejsza samoświadomość.
Nie da się teic non stop w jednym stanie emocjonalnym np. boicie się,
Że nie możecie spac
Ciągłego myślenia o snie
Choroby
Ale to wam przejdzie i spowszddnieje aż zapomnicie całkowicie.
Np. Zakochana osoba jest w wielkich emocjach , ale i one mijają.
Tak też jest z lękiem, żałobą , smutkiem itp.
U mnie jest świetnie , nawet gdy staram się sobie przypomnieć jak było gdy trwałam w lęku nie potrafię , mało tego nie mam absolutnie żadnych lęków o zdrowie , hipochondrii itp.
Te doświadczenia dały mi tyle , że jestem bardziej otwarta na świat i ludzi i robię różne fajne rzeczy, z których rezygnowałam lub nawet nie próbowałam.
Za niedługo jadę nawet sama na obóz sportowy.
Patrzcie na fajne rzeczy , szukajcie hobby , bo życie jest zbyt ciekawe by trwać w lęku.
Trzymam kciuki

XxxxxX pisze: ↑

20 lutego 2025, o 14:16

Minęły trzy mc mojej bezsenności, ogólnie czuję się jak zombie, nic mnie nie cieszy. Zaczęłam oglądać kanał Fearless sleep, od tego wtorku nastąpił jakiś przełom, śpię ok 6h z jednym lub dwoma przebudzeniami, co dla mnie na ten moment jest sukcesem, mam tylko nadzieję, że nie jest to spowodowane tym, że aktualnie jestem chora, ale myślę , że gdybym miała nie spać to nawet choroba by tu nie pomogła. Ogólnie mam nadzieję, że powoli zaczynam akceptować bezsenność, bo nie płaczę już jak wcześniej z tego powodu. Czy zauważyliście u siebie kłopoty z pamięcią spowodowane bezsennością? Opiszcie jak u Was wygląda teraz sytuacja, mam nadzieję, że cieszycie się życiem jak dawniej <3 ja się trochę boję, że nawet jak sobie z tym kiedyś poradzę , to nie będę już taka sama jak kiedyś. Do tego martwię się tym, że odkąd wystąpiła u mnie bezsenność, nie odczuwam w ogóle głodu, jem bo wiadomo , że trzeba , ale nie są to jakieś szałowe porcje i do tego ten ciągły ciężar w brzuchu.