Chcę wam w skrócie przedstawić moją historię, otóż zawsze należałem do chłopaka pełnego radośći i optymizmu, do tego stopnia, że zarażałem tym innych. Przyciągałem do siebie wiele znajomych oraz cieszyłem się też powodzeniem wśród płci pięknej. Z czasem pod wpływem wielu ciężkich dla mnie sytuacji życiowych takich jak śmierć ojca, śmierć dziadków oraz to , że moje dzieciństwo wypełnione było DDD i DDA , sytuacje te wywołały u mnie początki różnorakich lęków. Najbardziej bałem się chorób, odczuwałem ogromny lęk przed zgorszeniem swojego stanu zdrowia ( chociaż byłem zdrowy jak rybka), wystarczył zwykły objaw a ja przy pomocy wujka google tworzyłem już sobię w głowię różne scenariusze, biegając od lekarzy do lekarzy ucząc ich jednocześnie nowych chorób .Byłem wtedy nastolatkiem wiecie przeżyłem już pierwsze rozstanie przestałem wierzyć , że kopciuszek gubi bucika który potem zostaje znaleziony a snieżka nie umiera otruta bo prawdziwa miłość istnieje
Szybko jednak stanąłem na nogi, zacząłem pracować w rodzinnej firmie, rzuciłem się w wir imprez w zasadzie miałem wspaniałe życie pełne pięknych kobiet oraz wspaniałych chwil. Wtedy to ja wygrywałem, nokautowałem wszystkie lęki, byłem jedynym władcą w swojej głowie. Niestety moja chwała nie trwała długo gdyż prowadzenie imprezowego i głośnego trybu życia wywowały u mnie uraz akustyczny objawiający się straszną nadwrażliwością na każdy nawet pozornie cichy dzwięk oraz szumami usznymi w skrócię słyszę w swojej głowię 24/7 pisk oraz różne szumy. To co mnie spotkało wywołało u mnie powrót lęków, to wszysto wróciło tak mocno, jakby się kumulowało we mnie latami. Pierwszy raz w życiu zacząłem mieć myśli samobójcze, zaprzyjaźniłem się wtedy z SSRI oraz xanaxem, pierwszy raz odwiedzałem takich specjalistów jak psychiatra czy psycholog. Szumy uszne tak zawładneły moim życiem, że skupiałem się tylko i wyłącznie na nich, niewiele straciłem przez to kobiete z którą byłem w 5 letnim związku.
Początki rozstania były cieżkie, biorąc pod uwagę to , że jest się z kimś tyle lat, organizm stratę traktuję jak potencjalną śmierć, dzisiaj mija rok od rozstania
Rzuciłem się w wir aktywnośći fizycznych, zbudowałem 15kg masy mięsniowej, pokochałem koszykówkę oraz basen, szumy uszne już nie stanowią dla mnie większego problemu, przyzwyczaiłem się do nich, zacząłem poznawać inne dziewczyny, wszystko szło w dobrym kierunku , niestety nie na długo..Od kilkunastu tygodni wszystko wróciło, ogromny lęk o to , że nikogo już nigdy nie znajdę, żę będe sam do konca życia, bardzo ciężko zapomnieć mi o ex chociaż minąl już rok. Kazdego ranka budzi mnie lęk w nocy miewam straszne sny, wrócił lęk o zdrowie o choroby, o to że kiedyś mi się pogorszy , że szumy staną sie tak głośnę że popełnie przez nie samobójstwo, pogorszył mi się troche wzrok od pracy przy komputerze i wiecie już mam ogromną panikę przed tym ,żę będe musiał chodzić w okularach, że wywoła to ogromne problemy wzrokowe, lub że będe bardzo bardzo słabo widział.
Każdy dzień to dla mnie walka, sami wiecie dobrze jak to jest kiedy lęki i nerwica odbiera. 99,9% radośći z każego dnia życia, każdy dzień to męka. Stosuje ashwagandę od jakiegoś czasu i różaniec górski.
Słuchajcie czy powinienem zacząć brać leki lub iść na terapię ? Jak sobie pomóc, proszę Was o pomoc, tych którzy sami przez to przechodzą są największym wsparciem a Ci którzy to pokonali największym autorytetem. Najlepsze , żę po mnie nie widać tego kryje się przed wszystkimi.
ja tez juz kilka razy mialam najczarniejsze mysli...i w sumie do tej pory mnie nachodza czasami,ale nie mozna sie poddawac bo przeciez ludzie na swiecie maja gorsze choroby..mam daleko do Kajetan,ale chyba sie zapisze.Jak sie mierzy ten poziom glosnosci szumow?jest jakis program na you tubie?ile Tobie wyszlo?Kurcze jednak faktycznie wsparcie osob co tez to przechodza bardzo duzo daje.Czlowiek od razu czuje sie zrozumiany i ze nie jest z tym sam.Prawda jest taka,ze ludziom ktorzy tego nie doswiadczyli,ciezko jest sobie wyobrazic co czujemy.Wiem to po swoim otoczeniu,choc niewiele osob tak naprawde wie,ze to mam